E á espera. Preparado pra acoller calquera roupa. Ese plásticoé comounha desas cortinas de urxencias que separan unha cama de outra, que preservan as doenzas de olladas alleas. Cos útis necesarios pra calquera intervención: as pinzas. Non hai moito risco aquí. As pacientes pasan só...
Tan negro que parece que as sombras son as que están nas cordas. A veces é mellor vestir cas sombras que cas roupas. Son máis suxerentes, variables, imaxinativas. E adoitan sentar mellor!...
As roupas da primeira corda todas, recóllense pra deixar paso ó vestido gris, todo cheo, que se abre a bailar. Un vestido que pide un corpo. De baile. Pide que o enchan da levidade xusta pra seguir o ritmo que marca o vento, esa orquestra....
Logo dun bo pedazo mirando pra ela, só me vén esa palabra....
Sempre as imaxino lavadas por man de muller. Nunca por man de home. Se cadra en defensa propia. Eu lavaríallas, a man. Un remollo tépedo demorado cun ai! de deterxente. Logo un enxugue, fregando alí e alí se for necesario. Despois tendelas. Nun lugar asombrado do tendedeiro, agás que necesitasen...